پایه سه تار آدمیرال سناتور

توضیحات

پایه سه تار سناتور

با استفاده از پایه سه تار سناتور می‌توانید ساز خود را به جای قرار دادن در جعبه، در دسترس قرار دهید و در عین حال از آسیب ندیدن آن اطمینان حاصل کنید.
این پایه‌ی نگهدارنده به رنگ مشکی مات، با دو پایه‌ی فلزی در جلو و یک پایه‌ی فلزی کوتاه‌تر در پشت محصول و دو دوشاخه‌ی خمیده در بالا و پایین، شیب مناسبی برای قرار گرفتن تار یا ویولن به وجود می‌آورد. یک پیچ تنظیم ارتفاع نیز برای آن در نظر گرفته شده است. یک گیره‌ی پلاستیکی محافظ نیز برای امنیت بیشتر ساز روی دوشاخه‌ی بالایی آن تعبیه شده و تمام قسمت‌های آن که با ساز در تماس هستند با فوم نرم پوشانده شده‌اند.
ویژگی‌های یاد شده در کنار حجم کوچک، وزن کم و قیمت مناسب، پایه سه تار سناتور  را به انتخابی ایده‌آل برای انواع تار و ویولن بدل می‌کنند که حتی برای ساز های دیگر مثل سه‌تار و کمانچه نیز کاربرد خواهد داشت.

تاریخچه ساز تار

تار در لغت ایرانی به معنی زه، سیم و از لحاظ ساز شناسی از گروه سازهای زهی مضرابی است. بنابر روایات تاریخی تار از حدود سال ۲۶۰ هجری زمان فارابی موسیقیدان معروف ایرانی وجود داشته و بعد از وی توسط صفی الدین ارموی و دیگران تکمیل شده است. بر این اساس نمونه سلف تار مربوط به عهد صفوی (سال ۱۰۸۰ هجری) در تصویر زیر مربوط به نقاشی‌های کاخ هشت بهشت اصفهان مشاهده می‌شود.

اجزای ساز تار

کاسه تار بیشتر از کنده کهنه چوب توت ساخته می‌شود که هرچه این چوب کهنه‌تر باشد به دلیل خشک بودن تارهای آن چوب تار دارای صدای بهتری خواهد بود. پرده‌ها از جنس روده گوسفند و دسته و پنجه معمولاً از چوب گردو تهیه می‌شوند. شکل کاسهٔ تار مانند دو دل به هم چسبیده و از پشت شبیه به انسان نشسته‌ای است.
تار قفقازی شکل کمی متفاوتی دارد و سیم‌های آن بیشتر است. جنس خرک از شاخ بز کوهی است. در دو طرف دسته از استخوان شتر استفاده می‌شود. از لحاظی ساز تار به سه‌ تار نزدیک است. از لحاظ شیوهٔ نوازندگی زخمهٔ عادی در تار به صورت راست (از بالا به پایین) است ولی در سه‌تار بالعکس است (از پایین به بالا). همچنین از نظر تعداد پرده‌ها نیز با هم شباهت دارند. صدای تار به دلیل وجود پوستی که روی آن است از شفافیت خاصی برخوردار است برای این پوست معمولاً از پوست بره تودلی یا بزی استفاده می‌شود. به خصوص سازهایی که ساخت قدیم هستند از شیوهٔ صدای دیگری برخوردارند.